Vandaag heb ik de autismetreinendag van ‘Vanuit Autisme Bekeken’ meegemaakt.

Op weg naar huis, in een gewone alledaagse trein, zat ik te overpeinzen wat vandaag mij gebracht heeft.
Liet ik al wat ik gehoord had tijdens de lunch-lezing, in de trein en tijdens de slotmanifestatie eens goed tot mij doordringen.

De verhalen en ervaringen, en hoe de maatschappij tegen autisme aankijkt. En hoe dit – langzaam weliswaar maar gestaag – verandert. Niet vanzelf, er is nog veel te doen, maar toch.
En ik kijk naar wat ik zelf in mijn gezin met twee kinderen met autisme dagelijks meemaak, en hoe die situatie in de afgelopen jaren mijn leven heeft veranderd.

Als je autisme hoort, hoor je nog te vaak in één adem ‘beperking’, ‘stoornis’, ‘handicap’ en ‘problemen’.

Maar, bekijk autisme eens van een andere kant.

Ik hoorde vandaag iemand met autisme vertellen dat hij geen beperking heeft, maar wel een handicap. En die handicap zat niet in hem zelf maar in zijn omgeving.

Dat raakte mij want zo is het natuurlijk ook. Mensen met autisme zijn net zo beperkt of onbeperkt in hun ontwikkeling als mensen zonder autisme, maar ze worden wel gehandicapt door een omgeving als die hen niet de mogelijkheden biedt om zich te ontwikkelen. Een omgeving die veel te veel met zichzelf bezig is en nog veel kan leren van mensen met autisme.
Of die door de bezuinigingen in de zorg niet meer in staat is die kans te bieden.

Dus, waarom bekijken we het niet van een andere kant? Wat als autisme de norm is?

Waarom moeten mensen met autisme per se participeren in een wereld zonder autisme? Is het niet andersom misschien? Zijn mensen zonder autisme misschien wel beperkt omdat ze het autisme-gen missen?

Ach wat erg voor ze! Want daardoor raken ze meer en meer structuur kwijt en zijn ze meer en meer geneigd er een chaotische rommel van te maken.
Want wie zijn er nu eigenlijk verantwoordelijk voor dat de wereld zo ingewikkeld is geworden de laatste decennia?

Ga maar na:
We ontbijten niet meer aan tafel maar onderweg. Ergens. Ooit.
We werken flex. Je weet niet meer wie er naast je aan het bureau zit vandaag.
We hebben niet meer alle dagen dezelfde leerkracht op school.
We zetten de TV aan en we krijgen 99 kanalen flitsende pulp.
De economie draait 24/7. Wat voor dag is het vandaag?
Je moet elk jaar wisselen van energieleverancier en zorgverzekeraar.
Alles gaat sneller en sneller en we mogen niets missen, en niets wat eerder zeker was lijkt nog zeker.

Maak het rijtje af en kleur de plaatjes.
We krijgen steeds meer hulpmiddelen waar we steeds beter mee kunnen communiceren. Toch? Beter mee kunnen communiceren, niet beter door kunnen communiceren.
Stap maar eens een restaurant binnen. Daar waar mensen gezellig met elkaar gaan tafelen.
Wanneer de ober het gerecht op tafel zet pakt iedereen massaal de telefoon, maakt een foto van het bord en zit vervolgens voorovergebogen op het scherm te duimen totdat de piepers koud zijn. Je kunt een speld horen vallen.

Hoezo contactgestoord?

Eerder gingen we naar buiten om te genieten van het getsjilp van de vogels. Tegenwoordig woont het vogeltje in je broekzak.

Het is onderhand de omgekeerde wereld aan het worden. Alles wat logisch zou moeten zijn is niet logisch meer, alleen de mensen zonder het autisme-gen schijnen dat niet in te kunnen zien.
We willen te veel, te snel, te vaak en te onverwacht.

Misschien kunnen we in de maatschappij af en toe ietsjes meer Zwart/Wit invoeren in plaats van ik weet niet hoeveel tinten grijs.
Wat meer ‘afspraak = afspraak’ in plaats van ja-nee-toch-niet-mits-tenzij-mogelijk-wie-weet.
Wat meer overzicht.
Wat minder gejacht en gejaag en dat puzzeltijd standaard wordt.

De waarheid ligt zoals altijd in het midden.
Laten we elkaar dus de hand reiken en elkaar ontmoeten, daar waar participeren particileren wordt.

Dat heeft vandaag mij gebracht. Ik ben moe maar tevreden.

- Rob van Everdingen -